Przypisy

W publikacjach czasopisma „Studia i Analizy Instytutu Finansów” dopuszczane są dwa rodzaje cytowania innych prac:

• odwoływanie się do tekstu bez dosłownego przytaczania,
• dosłowne przytaczanie fragmentu tekstu.

Każde cytowanie innej pracy musi być w tekście opatrzone odpowiednim odwołaniem (odsyłaczem, powołaniem) do materiału źródłowego. Przypisy rozszerzające pozostają w stylu przypisów dolnych. W czasopiśmie „Studia i Analizy Instytutu Finansów” stosujemy zasady zapisu bibliograficznego według stylu oksfordzkiego.

Przypisy wg stylu oksfordzkiego polegają na umieszczeniu w tekście głównym odsyłacza numerycznego, a na dole strony pełnego adresu bibliograficznego publikacji, do której się odwołujemy.

Odsyłacz numeryczny do przypisu umieszcza się bezpośrednio po cytacie lub w innym miejscu wymagającym wskazania źródeł, np. w podpisach tabel.

• przypis do pozycji literatury powinien zawierać następujące, oddzielone przecinkiem dane:

Pierwsza litera/litery imienia/imion. Nazwisko, Tytuł rozdziału pisany kursywą, w: Pierwsza litera/litery imienia/imion. Nazwisko (red.), Tytuł pisany kursywą, t. 1, Miejsce wydania: Nazwa wydawnictwa rok, strona/strony.

J.S. Kowalski, Ekonomia, w: M. Nowak (red.), Podstawy ekonomii, t. 1, Poznań: Wydawnictwo Ekonomiczne 2006, s. 179.

• jeżeli dana publikacja ma dwóch autorów, podaje się oba nazwiska, łącząc je spójnikiem „i”, np.:

J.S. Kowalski i M. Wiśniewski, Ekonomia, w: M. Nowak (red.), Podstawy ekonomii, t. 1, Poznań: Wydawnictwo Ekonomiczne 2006, s. 179.

• w przypadku trzech autorów spójnik „i” stawia się przed ostatnim nazwiskiem, :

J.S. Kowalski, Z. Morawska i M. Wiśniewski, Ekonomia, w: M. Nowak (red.), Podstawy ekonomii, t.1, Poznań: Wydawnictwo Ekonomiczne 2006, s. 179.

• jeśli autorów jest więcej niż trzech, podaje się tylko pierwszego z nich, dodając skrót „i ” (lub „et al.” w źródłach anglojęzycznych), np.:

J.S. Kowalski i in., Ekonomia, w: M. Nowak (red.), Podstawy ekonomii, t. 1, Poznań: Wydawnictwo Ekonomiczne 2006, s. 179.

• przy powoływaniu się na publikację pod redakcją, bez autorów, stosujemy zapis:

Nowak (red.), Podstawy ekonomii, t. 1, Poznań: Wydawnictwo Ekonomiczne 2006, s. 179.

• powołując się na opracowania i raporty przygotowane przez organizacje, instytucje, itp., które nie mają podanych autorów (lub redaktorów), zamiast autora podaje się nazwę tych organizacji, :

Główny Urząd Statystyczny 2009 lub, konsekwentnie w całej pracy: GUS 2009

Używanie skrótów rekomendowane jest w przypadku tych powszechnie rozpoznawalnych i nie jest wskazane w przypadku mało znanych instytucji.

• w przypadku publikacji internetowych należy zamieszczać nie tylko ogólny adres strony internetowej, ale pełen link do źródła, :

A. Roguski, Sprzedaż mieszkań żwawo odbija od dna, „Rzeczpospolita” 2023, nr 84, s. 1, https://www.rp.pl/budownictwo/art38292201-sprzedaz-mieszkan-zwawo-odbija-od-dna [11.04.2023].

Powołując się na opracowania pochodzące ze źródła internetowego, które nie mają podanych autorów (lub redaktorów), podajemy nazwę danego portalu, np. rp.pl

• dopuszczalne są przypisy dygresyjne oraz polemiczne (w formie przypisów dolnych), lecz nie należy ich nadużywać
• powołując się w kolejnym przypisie na źródło cytowane wyżej, piszemy (konsekwentnie w całej pracy wersję polską lub łacińską):

Tamże, s. 57.

Ibidem, s. 57.

• jeżeli przypisy do jednego źródła nie następują po sobie, piszemy (konsekwentnie w całej pracy wersję polską lub łacińską) cit. (skrót od „opus citatum”) lub dz. cyt. (skrót od „dzieło cytowane”) i nie powtarzamy kompletnego opisu:

J.S. Kowalski, dz. cyt., s. 23.

J.S. Kowalski, op. cit., s. 23.

• jeśli cytujemy więcej niż jedną pozycję tego samego autora, należy w przypisie podać taką liczbę słów z tytułu, by odróżnić kolejne Piszemy zatem:

J.S. Kowalski, Ekonomia, w: M. Nowak (red.), Podstawy ekonomii, t. 1, Poznań: Wydawnictwo Ekonomiczne 2006, s. 179.

J.S. Kowalski, Rynek pracy w Polsce, Poznań: Wydawnictwo Ekonomiczne 2006, s. 229.

J.S. Kowalski, Rynek…, s. 38.